Papier fotograficzny to materiał światłoczuły w postaci papieru pokrytego światłoczułą warstwą zawiesiny chlorków lub bromków srebra w żelatynie. Obecnie stosowane są dwa typy podłoża: papierowe oraz polietylenowe. Przy podłożu papierowym pomiędzy żelatyną a papierem dodatkowo stosowana jest warstwa siarczanu baru (biel barytowa) zwiększająca współczynnik odbicia światła.

Papier fotograficzny możemy podzielić na papiery do procesów negatywowo-pozytywowych (których podstawą jest żelatyna i srebro) – jest to najpopularniejszy rodzaj papierów wykorzystywany w fotografii analogowej, papiery do procesów pozytywowo-pozytywowych, w których film fotograficzny wygląda “tak samo” jak końcowy obraz – nie ma negatywu (np. proces Polaroid) oraz na papiery do procesów pozytywowo-pozytywowych, w których obraz pozytywowy jest powiększany i kopiowany na papier fotograficzny (np. proces Cibachrome).

W ciemni analogowej używane są przede wszystkim papiery negatywowo-pozytywowe (n-p). Jedną z cech papierów fotograficznych czarno-białych jest ich kontrastowość. Może ona być stała (papiery stałogradacyjne) lub zmienna (papiery zmiennogradacyjne) zależna od widma światła naświetlającego. Ze względu na kontrastowość papier fotograficzny możemy podzielić na stałogradacyjne – gdzie kontrastowość jest stała ( to takie, które mają fabrycznie ustalony kontrast). Zwykle takie papiery produkowane są w kilku odmianach, które różnią się właśnie ze względu na kontrast. Są dobre dla początkujących fotoamatorów, ponieważ są tańsze i łatwiej się je naświetla. Jednak brak możliwości zmiany kontrastu w zależności od naświetlenia filmu ogranicza ich zastosowanie. Gradację papieru dobiera się przeciwnie do gradacji filmu. Występują na podłożach plastikowych (PE) i barytowych (FB). Papiery stałogradacyjne produkowane są w różnych stopniach gradacji (od miękkich do bardzo kontrastowych).

Drugim rodzajem papieru jest papier wielogradacyjny / zmiennogradacyjny – gdzie kontrastowość jest zmienna; czyli o zmiennej gradacji, zależnej od zastosowanego filtru. Bardzo praktyczne, jeśli zdjęcia były robione w różnych warunkach i klatki znacznie różnią się kontrastem. W sklepach fotograficznych można kupić zestaw filtrów startowych do papierów wielogradacyjnych – zwykle do zastosowań amatorskich wystarczą 3 filtry o różnej gradacji. Są to papiery nieco droższe od stałogradacyjnych, ale znacznie przyjemniejsze w obróbce.

Aby prawidłowo naświetlić papier stałogradacyjne należy odpowiednio dobrać kontrast negatywu oraz rodzaj powiększalnika (kondensowany zwiększa kontrast). Pomocnym urządzeniem do ustalenia gradacji jest światłomierz ciemniowy. Jeśli jednak takim nie dysponujemy, wówczas pozostaje metoda pasków próbnych. Na papierze normalnym, a nawet miękkim, można uzyskać mocną czerń i odpowiedni kontrast, pod warunkiem, że negatyw będzie mocno kontrastowy i na odwrót – na papierze twardym uzyska się szarości jeśli negatyw będzie bardzo miękki.